Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ «ΚΕΡΑΤΑ» και άλλες διδακτικές ιστορίες…

Είναι σαφές πλέον σε όλους μετά την συντριπτική ήττα της Ν.Δ. στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, ότι πολλά είναι αυτά που πρέπει να αλλάξουν σε ένα κόμμα εξουσίας το οποίο φιλοδοξεί να εκφράσει την «κεντροδεξιά παράταξη» στην χώρα μας.

Και αν για όλους όσους, εμού συμπεριλαμβανομένου, από χρόνια πιστεύανε ότι πρέπει να πολιτεύεσαι στη βάση μιας ιδεολογίας και αρχών μέσα από τις οποίες συστηματικά και μακροπρόθεσμα θα διαμορφώσεις την άποψη και την κοινωνική συναίνεση προκειμένου να προωθήσεις λύσεις και να δώσεις απαντήσεις στα προβλήματα των καιρών, ήταν εμφανές ότι το «παιχνίδι ήταν χαμένο» πολύ καιρό πριν ο Κ. Καραμανλής, προσφύγει στις κάλπες πιθανόν ως μόνη διέξοδο στα προβλήματα που δημιουργούσε μια διακυβέρνηση η οποία απεικόνιζε σε όλο της το μεγαλείο την αντίστοιχη εικόνα που επικρατούσε στο κυβερνητικό κόμμα. Ένα κόμμα του οποίου όλες οι ζωτικές του λειτουργίες, είχαν εκπέσει από καιρό ως αποτέλεσμα μιας σειράς λαθών τα οποία δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία να τα αξιολογήσει κανείς, γιατί όλα αυτά τα χρόνια επαναλαμβάνονται στη Ν.Δ. από όλους όσους αναδείχθηκαν ως πρόεδροι της και τείνουν να προσομοιάσουν ορισμένα από αυτά με το προπατορικό αμάρτημα από το οποίο ουδείς δυστυχώς μπορεί να απαλλαγεί.

Είδαμε λοιπόν να επιτρέπει ο Κ. Καραμανλής, ανεπαρκείς αλλά φιλόδοξους μερισματούχους της δύναμης που δίνει σε κάποιον το γεγονός ότι ανήκει στο «περιβάλλον» του πρωθυπουργού, να παίζουν παιγνίδια επικοινωνίας και όχι μόνο, με αυτούς που καταγγέλλονταν προεκλογικά ως «νταβατζήδες».
Είδαμε να τοποθετεί και να διατηρεί, υπουργούς εκ του «δελφιναρίου» της Ν.Δ. με ανύπαρκτο κυβερνητικό έργο και να τους επιτρέπεται από τον ίδιο, να διαπραγματεύονται ποσοστά κομματικής εξουσίας προσφέροντας δήθεν στήριξη στην ηγεσία του, ενώ από πίσω προσωπικοί τους μηχανισμοί ήταν φανερό ότι τον έθαβαν κανονικά.
Είδαμε να ανέχεται, άπειρα εσωκομματικά και μικροκομματικά παιγνίδια εξουσίας βαρόνων και βαρονίσκων στο κόμμα, αντί γνωρίζοντας το ανεξέλεγκτο της κατάστασης σ’ αυτό να προχωρήσει σε λύσεις ισοδύναμες ακόμα και με την επανίδρυσή του.
Είδαμε πράματα και θάματα που καταρράκωσαν και τσαλάκωσαν, αυτό που ήταν και η σημαία μιας ολόκληρης παράταξης το ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε μια εικοσαετία ΠΑΣΟΚ την οποία ακόμα και το σημερινό ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε με τον έναν ή άλλον τρόπο δημόσια να αποκηρύξει….

Και όλα αυτά χωρίς κανένας από τους «σοφούς» του κόμματος και όλους αυτούς που υποτίθεται ότι διαμόρφωναν την στρατηγική του, να μπορεί να αντιληφθεί ότι ο «κοινωνικός μετασχηματισμός» που το 1981 ερχόμενο στην εξουσία, προανήγγειλε και συνεπέστατα πραγματοποίησε το ΠΑΣΟΚ την επόμενη εικοσαετία εκμαυλίζοντας μια ολόκληρη κοινωνία ήταν φυσικό να έχει επηρεάσει και μια πλειάδα στελεχών της Ν.Δ. αφήνοντάς τα γυμνά από ιδεολογία και επομένως φτωχά από πολιτικές, ιδέες και ένα αξιακό σύστημα, που αυτή θα μπορούσε να τους παράσχει. Κλήθηκαν λοιπόν όλοι αυτοί να διαχειριστούν απλά μια κατάσταση και δυστυχώς ήταν επόμενο να το πράξουν στη λογική του όλα επιτρέπονται όταν κυβερνάς, δεν υπάρχουν αντικοινωνικές συμπεριφορές και ο κάθε ευνοημένος από το κόμμα διαχειριστής της εξουσίας βολεύτηκε σε μια γενική απραξία και ανικανότητα που όσο πιο μεγάλη ήταν τόσο πιο πετυχημένος θεωρούνταν...

Δεν πήρε χαμπάρι κανένας και δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το αυτονόητο ότι σε μια κοινωνία σαν την Ελληνική που υποχρεώθηκε στα 20 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ στην πιο ταπεινωτική προς τα κάτω ισοπέδωσή της για να μπορέσεις να πετύχεις το αντίστροφο εγχείρημα «επανίδρυσης του κράτους» αυτό απαιτεί έναν νέο «κοινωνικό μετασχηματισμό» με αντεστραμμένους τους παπανδρεϊκούς όρους που θα στηρίζεται σε αξιολογικές διαβαθμίσεις σε όλες τα μήκη και τα πλάτη προκειμένου μια καταρρακωμένη Ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί ότι υπάρχει ιεραρχία, έλεγχος, νόμοι, κράτος και ένα σύστημα αξιών, που λειτουργεί αποτρεπτικά αφενός σε φαινόμενα σαν αυτά που ζήσαμε και κατασταλτικά εν τη γένεσει των αφετέρου σε συμπεριφορές «νόμιμες μεν αλλά όχι ηθικές»… οι οποίες στιγμάτισαν μια ολόκληρη παράταξη.

Ήταν επόμενο λοιπόν με βάση τα παραπάνω ένας προβληματικό κόμμα να οδηγήσει σε μια κακή και άτολμη κυβέρνηση.
Κακή διότι δεν τόλμησε όταν είχε ισχυρή εντολή να συγκρουσθεί με την κατεστημένη νοοτροπία, με ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, με τον παραλογισμό πολλών εξωπραγματικών κεκτημένων που συντεχνίες και βολεμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σάλπιζαν κήρυξη πολέμου αν θιγούν έστω και στο ελάχιστο.
Άτολμη διότι, παγιδευμένη στην ήπια προσαρμογή αντί να προχωρήσει στις αναγκαίες ρήξεις και μεταρρυθμίσεις, επιλέγοντας την πολιτική της δημοσκοπικής διαχείρισης από την πολιτική των επιβεβλημένων πρωτοβουλιών και της σύγκρουσης.
Μοιραία λοιπόν θα μπορούσε να καταλήξει κανείς ότι η απόφαση για πρόωρες εκλογές όσο κι αν κάποιοι για την «τιμή των όπλων» προσπάθησαν να τις δικαιολογήσουν με πολιτικούς όρους αμέσως μόλις αυτές ανακοινώθηκαν ήταν μια συντονισμένη προσπάθεια αυτών που από την επόμενη ημέρα που εξελέγη πρόεδρος της Ν.Δ. ο Κ. Καραμανλής κοιμόντουσαν και ξυπνούσαν με ένα και μοναδικό στόχο: να καταφέρουν κάποτε να γίνουν «χαλίφηδες» στη θέση του «χαλίφη». Γιατί οι πρόωρες εκλογές με δεδομένη την ήττα της Ν.Δ. σ’ αυτές ένα και μόνο στόχο και σκοπό είχαν, την επόμενη ημέρα… στο κόμμα. Μόνο που κανείς δεν περίμενε ότι το χαλιφάτο μετά τις εκλογές θα ήταν κατά 1.000.000 «υπηκόους» μικρότερο…
Και αν η τελική ευθύνη για την απόφαση και το αποτέλεσμα των εκλογών βαρύνει τον Κ. Καραμανλή ίσως ήταν άδικη η συνολική ανάληψη της από τον ίδιο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο μηχανισμός που καθημερινά μπαινοβγαίνει σε επίσημα και ανεπίσημα κέντρα λήψης των διαφόρων αποφάσεων για το μέλλον του κόμματος, είναι ο ίδιος μηχανισμός που στελέχωσε τα υπουργικά γραφεία της κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι ο ίδιος μηχανισμός που αναλώθηκε σε μικροκομματικά παιχνίδια όλα αυτά τα χρόνια, είναι ο ίδιος μηχανισμός που προπαγάνδιζε είτε υπέρ είτε κατά των πρόωρων εκλογών, είναι ο ίδιος μηχανισμός που άφησε «γυμνό» τον βασιλιά, είναι ο ίδιος μηχανισμός που καθημερινά αναλώνεται σε ανούσιες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές αερολογίες για το πώς και από πού θα εκλεγεί ο νέος πρόεδρος και το πλέον παράδοξο είναι ο ίδιος μηχανισμός που φιλοδοξεί να αναγεννήσει ένα κόμμα λες και την επόμενη της εκλογής του νέου προέδρου στη Ν.Δ. λύθηκαν όλα τα προβλήματα και ξανά προς τη δόξα τραβά…

Για όσους ξέρουν ανθρωπογεωγραφία στο κόμμα αυτό όπως εξελίσσονται τα πράγματα είναι σχεδόν σίγουρο και καθημερινά η πεποίθηση τους μεγαλώνει ότι μια εκλογή αρχηγού με όλα τα σκουπίδια «κάτω από το χαλί» και με μισόλογα στο όνομα μιας επίπλαστης ενότητας θα διαιωνίσει την παρατεταμένη εσωτερική κρίση και εσωστρέφεια.

Δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί που ευαγγελίζονται «την επόμενη ημέρα» στη Ν. Δημοκρατία, με δήθεν ριζοσπαστικές κομματικές λειτουργίες, με δήθεν αίσθημα ευθύνης και αλληλεγγύης με δήθεν νέες ιδέες και δήθεν συνέχιση μιας παράδοσης ενότητας, να μην κατανοούν δυο πολύ απλά πράγματα:
α.) ότι ο παραμερισμός απόδοσης ευθυνών εκεί που αυτές ανήκουν, για την κατάντια του κόμματος είναι ο σίγουρος δρόμος για την επόμενη κρίση στη Ν.Δ. και την οριστική απαξίωση της παράταξης.
β.) ότι η μετάλλαξη μέσα σε 3 εβδομάδες πολιτικών ερπετών που συγκροτούν και πλαισιώνουν φανερά ή στο παρασκήνιο τους μηχανισμούς υποστήριξης και ανάδειξής τους στην κορυφή της κομματικής ιεραρχίας, είναι αυτοί που θα οδηγήσουν τη Ν. Δημοκρατία στην επόμενη ήττα της η οποία θα είναι ακόμη πιο ταπεινωτική από αυτή που υπέστη στις πρόσφατες εκλογές…

Αποτυχημένοι υπουργοί, βουλευτές και κομματικά στελέχη που σπατάλησαν το δημόσιο χρήμα, που προκάλεσαν με τις συμπεριφορές τους, που πλήγωσαν την παράταξη και το λαϊκό αίσθημα, προκαλούν εκ νέου, συνασπίζονται συγκροτώντας νέα περιβάλλοντα και κομματικές επετηρίδες διαπραγματευόμενοι την πολιτική τους επιβίωση και τον πολιτικό τους εξαγνισμό με αντάλλαγμα την υποστήριξη τους στη «φαμίλια» που φιλοδοξεί να εκφράσει το νέο στην παράταξη και να επιβάλλει την «ανανέωση» όπως την αντιλαμβάνεται την εννοεί και βασικά την συμφέρει… αγνοώντας την απαίτηση της κοινωνίας από την οποία και τελικά θα κριθεί για ένα κόμμα που θα την αντιπροσωπεύει και θα συνδέει τις προτάσεις του και την πολιτική του πρακτική είτε σαν αντιπολίτευση είτε σαν κυβέρνηση με τα διαφοροποιημένα και πολύπλοκα κοινωνικά αιτήματα της εποχής μας.

• Ένα κόμμα στο οποίο οι «μάχες» ιδεών δεν θ’ αφήνουν περιθώρια στους μηχανισμούς επικοινωνίας να επιβάλλουν την αποπολιτικοποίηση, το λαϊκισμό και την απαξίωση της παράταξης
• Ένα κόμμα που μέσα από νέα ζητήματα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που θα θέσει, θα αναδείξει μια νέα γενιά στελεχών άφθαρτων με κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση στις τοπικές κοινωνίες και θα αποβάλλει όλους αυτούς που αποτελούν οπαδούς μια πολιτικής με όρους lifestyle, δημιουργήματα και αγαπημένα παιδιά των ΜΜΕ και ενός ιδιότυπου πολιτικού «μόντελινγκ».
• Ένα κόμμα με λειτουργίες που θα επιτρέπουν την αμφίδρομη σχέση επικοινωνίας με τη βάση του και την κοινωνία. Θα αφουγκράζεται τα προβλήματα, θα λαμβάνει αποφάσεις και θα υλοποιεί λύσεις με διαδικασίες που αρμόζουν σε κάθε έκφανση λειτουργίας ενός πολιτικού οργανισμού δηλαδή, δημοκρατικές εγγυήσεις λήψης αποφάσεων και σεβασμό στην μειοψηφία.
• Ένα κόμμα που τελικά θα μπορεί να εκφράσει αυτό που απαίτησε ολόκληρη η κοινωνία στις πρόσφατες εκλογές. Το νέο, το καινοτόμο, το απρόβλεπτο, το ελπιδοφόρο…

Στη βάση όλων αυτών των παραπάνω εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Υπάρχει άραγε αυτήν την στιγμή η ωριμότητα στη βάση των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας ώστε να αντιληφθούν το αυτονόητο; Ότι οι αλλαγές και οι δυναμικές σε κόμματα και κοινωνίες δεν επέρχονται με φθαρμένα υλικά, ούτε ασφαλώς μέσω των εκλεκτών των media, των μεγαλοσυμφερόντων, των μηχανισμών και του Συστήματος. Τι σημαίνει, παραδείγματος χάριν, για το αύριο της παράταξης και της χώρας, η εντύπωση ότι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί στηρίζουν την κ. Ντόρα Μπακογιάννη;
Αν υποθέσει κανείς ότι φτάσαμε στην επόμενη ημέρα, όταν το κόμμα θα είναι έτοιμο να διεκδικήσει πάλι την εξουσία, αλίμονο αν την βάση της κοινωνίας την εκπροσωπήσουν όλοι όσοι οδήγησαν την φιλελεύθερη παράταξη στην οδυνηρότερη ήττα της ιστορίας της.
Εύλογα ο καθείς λογικός και εχέφρων πολίτης θα αναρωτηθεί, είναι δυνατόν οι πρωτεργάτες της χειρότερης κυβέρνησης όλων των εποχών για τη Νέα Δημοκρατία (κυβέρνηση Μητσοτάκη) αλλά και οι εκφραστές και συνοδοιπόροι της δεύτερης χειρότερης κυβέρνησης όλων των εποχών (κυβέρνηση Καραμανλή) να αντιπροσωπεύσουν το αύριο, το νέο, την ρήξη με το χθες να αποβάλλουν αυτούς που βαρύνονται με σκιές και υποψίες διαπλοκής και διαφθοράς;
Και είναι σίγουρο ότι όσο αυτή η κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ, θα θυμίζει όλο και περισσότερο την προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, το ξεκαθάρισμα του τοπίου στο κόμμα από ανίκανους και φθαρμένους πολιτικούς, λαμόγια και πολιτικούς χαμαιλέοντες θα γίνει επιτακτική ανάγκη και όρος πολιτικής του επιβίωσης.
Το ζήτημα λοιπόν αυτή την ώρα δεν είναι ποιους συμφέρει η επιλογή του ενός ή του άλλου υποψηφίου, αλλά τι συμφέρει την παράταξη και την βάση της Νέας Δημοκρατίας.
Είναι καιρός λοιπόν να πάρει την τύχη στα χέρια της, και να αποφασίσει ανεπηρέαστη από λογικές συμβιβασμού με πρόσωπα και «φαμίλιες» που όλα αυτά τα χρόνια παίζουν παιγνίδια στην πλάτη της, στήνοντας μηχανισμούς εξουσίας και εξυπηρέτησης στενά προσωπικών συμφερόντων και συμφερόντων λίγων ακόμα κολλητών και φίλων. Επίπλαστες «ενότητες» στο κόμμα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ντροπή του «κερατά» όπως λένε και στο χωριό μου…
Κ.Τ. / Τρίκαλα