Η Νέα Δημοκρατία που ονειρευόμαστε
Για την Πατρίδα που οραματιζόμαστε

Τριάντα πέντε χρόνια μετά την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, η παράταξη έχει φθάσει στο ναδίρ της πολιτικής της επιρροής στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Η βαριά εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, αποτέλεσμα απερίσκεπτων ενεργειών, ακατανόητων λαθών και εγκληματικών παραλείψεων, έχει πληγώσει βαθύτατα την ψυχή όλων εκείνων, που, κάποτε, νοιώθαμε υπερήφανοι για τις ιδέες και τις αρχές της Νέας Δημοκρατίας, για την αναίμακτη και ουσιαστική αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ελευθεριών του ελληνικού λαού και για την ένταξη της Πατρίδας μας στην μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης.

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι αισθανόμαστε απογοητευμένοι και, κυρίως, προδομένοι. Προδομένοι για την εύκολη προσαρμογή «δικών μας» ανθρώπων στο ήθος και το ύφος της πασοκικής εξουσίας, για την ανεκπλήρωτη υπόσχεση πάταξης της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της φαυλότητας και της αλαζονείας, για τις κλειστές πόρτες στον απλό πολίτη, αλλά και στην απόγνωση της λαϊκής βάσης και για την αδικαιολόγητη ανοχή μας στην ιδεολογική χειραγώγηση της ελληνικής κοινωνίας από την αριστερά.
Με ευθύνη όλων αυτών, που φάνηκαν κατώτεροι των προσδοκιών μας και καταχράσθηκαν της εμπιστοσύνης μας, το κλίμα απαξίωσης του δημοσίου βίου της χώρας, που καλλιεργήθηκε και θέριεψε επί των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ, δυστυχώς συντηρήθηκε και εδραιώθηκε επί των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
- Η αίσθηση μιας γενικευμένης σήψης κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε, η εκδήλωση πίστης και αφοσίωσης σε αρχές και ιδανικά, αντί να αποτελεί την αυτονόητη προϋπόθεση της συμμετοχής στα κοινά, εκλαμβάνεται ως ένδειξη αναχρονισμού ή ξεπερασμένου ρομαντισμού.
- Η πολιτική ζωή μοιάζει να σύρεται από τις διαθέσεις των επικοινωνιολόγων, τον λαϊκισμό των τηλεπαραθύρων και την ασθμαίνουσα αναζήτηση εντυπώσεων και ψευδαισθήσεων, ενώ, ταυτόχρονα, σύρεται μακριά από το θεσμικό περιβάλλον της, σε σκοτεινούς διαδρόμους συναλλαγής, παραπολιτικής και αδιαφάνειας.
- Η υποταγή σε κυκλώματα πολιτικοοικονομικών συμφερόντων θεωρείται, από την συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης, ως φυσιολογικό επακόλουθο της ενασχόλησης με την πολιτική και η καταπολέμηση της παρανομίας και της διαπλοκής έχει προσλάβει, στο υποσυνείδητο των περισσοτέρων Ελλήνων, την μορφή γιγαντιαίας Λερναίας Ύδρας.
- Η άκρατη ιδιοτέλεια και η δια παντός μέσου επιδίωξη κοινωνικής καταξίωσης έχουν υποκαταστήσει την συναίσθηση του καθήκοντος και του δημοσίου συμφέροντος, ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί κατασυκοφαντούν τον πατριωτισμό περίπου ως φασισμό και μετατρέπουν την εθνική μας ιστορία σε παρανοϊκό αφήγημα των συμπλεγματικών τους βιωμάτων.
- Τα πανεπιστήμια, στο όνομα του «εκδημοκρατισμού» μετατράπηκαν σε πυρήνες μονολιθικής αριστερόστροφης αμάθειας και ευτελούς συναλλαγής και το πανεπιστημιακό άσυλο σε φορέα συνταγματικά κατοχυρωμένης αλητείας και εγκληματικότητας.
- Η Εκκλησία λοιδορείται και πολεμάται από επαγγελματίες άθεους, που, υποκριτικά, επικαλούνται την ανεξαρτησία της και το συμφέρον των πιστών της, ενώ προφανής τους στόχος είναι η αποκοπή της από τον εθνικό κορμό και η αποκαθήλωση της Ορθοδοξίας ως θεμελιώδους παράγοντα διαμόρφωσης της ελληνικής ιδιοπροσωπίας.
- Οι εθνικές μας αξιώσεις και συγκεκριμένα η προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εδαφικής μας ακεραιότητας, η δίκαιη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, η επιβίωση των Βορειοηπειρωτών στις εστίες τους και η αποτροπή του σφετερισμού του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας, κατασυκοφαντούνται ως υπερεθνικιστικές ψυχώσεις και ως ξεπερασμένα αποκυήματα πολεμοχαρών φαντασιώσεων. Στο όνομα ενός επιπόλαιου φιλειρηνισμού και ενός λαγνειακού διεθνισμού, οι χθεσινοί ξεδιάντροποι υμνητές της «μοναδικής πατρίδας των λαών», οι ανομολόγητοι θαυμαστές της «17 Νοέμβρη», οι αμετανόητοι ονειροπόλοι της τριτοκοσμικής ουτοπίας και οι σύγχρονοι λάτρεις ενός διαστρεβλωτικού «παγκοσμιοποιητικού» δόγματος, συνθέτουν την ανίερη συμμαχία, που ηδονίζεται με την νευρωτική επίδειξη αντιπατριωτικού πνεύματος και λιποθυμά από συγκίνηση για κάθε είδους δικαιώματα, εκτός από τα δίκαια του Ελληνισμού.
Μέσα σ’ αυτή την τυραννική διάψευση οραμάτων και ελπίδων, πρέπει να ξεσηκωθούμε.
Να βροντοφωνάξουμε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Να ξαναγυρίσουμε στα ιδανικά μας και στις αξίες μας, υψώνοντας τις σημαίες της ιδεολογικής καθαρότητας και της ηθικής, ως πρωταρχικής και απαράβατης προϋπόθεσης για την πολιτική συμμετοχή.
Να ξαναβρούμε την αυτοπεποίθηση που προσφέρουν η πατριωτική συνείδηση, η συναίσθηση της προσφοράς προς την ελληνική κοινωνία και η επίγνωση του χρέους προς τη νεολαία μας.
Να αφυπνίσουμε τα υγιή αντανακλαστικά της Νέας Δημοκρατίας και να προχωρήσουμε σε επιλογές και δράσεις αντάξιες της ιστορίας μας και των αρχών της παράταξής μας,
Να αναδείξουμε ηγεσία που θα προτάξει το πατριωτικό φρόνημα, που θα αγωνισθεί για την επιβίωση της πολιτιστικής μας ταυτότητας στο σύγχρονο περιβάλλον, που θα είναι ανένδοτη στον απόλυτο σεβασμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας, που θα γίνει, χωρίς περιστροφές, υπολογισμούς και συμψηφισμούς, ανάχωμα στην καταλήστευση του δημοσίου πλούτου, που θα τιμά με υπερηφάνεια τα ιερά και τα όσια της φυλής, τους ήρωες και τους νεκρούς των εθνικών μας αγώνων, που θα διψά για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και διαφάνεια και η οποία θα αναλωθεί στην αδιάκοπη προσπάθεια για ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος, σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, αποτελεσματικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, διασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης των ασθενεστέρων πληθυσμιακών ομάδων, παραγωγική δημόσια διοίκηση, πραγματική ελληνική παιδεία.
Χρειαζόμαστε την ηγεσία που μας αξίζει και πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτήν, ακόμη και αν γίνουμε δυσάρεστοι σε φίλους, ενοχλητικοί σε συμφέροντα και βλαπτικοί για τις ακόρεστες φιλοδοξίες κάποιων, που χθες επώασαν την ήττα, για να επιβληθούν σήμερα ως παράκλητοι και σωτήρες.
Θέλουμε τη Νέα Δημοκρατία που ονειρευόμαστε, για την Πατρίδα που οραματιζόμαστε.-


Διονύσης Κ. Καραχάλιος